domingo, 25 de marzo de 2012

Parí el mundo





Parí el mundo,
y el mundo se fue de mi.

Ahora estoy sola yo
conmigo misma me, con mi yo, con mi ego, con mi ello, con mi otra,
contigo mismo tu
con mis  sombras, con tus sombras.

Ya somos multitud.

Nadie podrá decirme nunca
que estoy sola.

                                                                              Imágen: De Cenizas/ Svokdos de las sombras.
http://decenizas.blogspot.com.es

56 comentarios:

  1. Querida Tecla..tú nunca estarás sola...Un beso

    ResponderEliminar
  2. Ya sé que te tengo Winnie pero a veces se está muy bien en compañía de nosotros mismos y todos nuestros yoes.
    Te quiero mi niña.

    ResponderEliminar
  3. Noel, al menos eso creo.
    Aunque es algo que se ha de aprender. No siempre sabemos estar a solas con nosotros mismos.
    Estar a solas con nosotros y soportarnos tiene su aquel.
    Se debería enseñar en los colegios. Enseñamos a los niños a convivir con los demás y hacemos que se olviden de saber estar consigo mismos.
    Todo en la vida es un aprendizaje.

    ResponderEliminar
  4. Este poema me encanta, siempre estaremos solas, con nosotras y nuestras sobras nuestras historias, pero siempre con nosotras.

    Precioso maestra.

    Besos.

    ResponderEliminar
  5. Gracias Pluma. Eres una gran amiga.

    ResponderEliminar
  6. Tecla¿Qué mejor compañía que tú y tus yoes?
    La imagen preciosa.
    Besos de mí y mis otros yoes.

    ResponderEliminar
  7. Gracias Morgana por estar aquí conmigo.
    Un beso.

    ResponderEliminar
  8. Somos tantos en uno que es bien difícil aburrirse estando solo. Además, hay muchos tipos de soledad y me temo que la tuya es de las "sonoras" -como ya la calificara San Juan de la Cruz-, de esas soledades nutricias y necesarias.
    Un besazo, querida Tecla.

    ResponderEliminar
  9. Ni te imaginas Isabel, lo sonora que es mi soledad. A veces las vibraciones son tan fuertes que parece que hasta se puedan masticar.
    Seguro que tus soledades y las mías, son muy amigas y que están compenetradas.
    Te quiero niña Isabel.

    ResponderEliminar
  10. Si estás contigo nunca estarás sola, y tus amigos siguen a tu lado con esa soledades que se llenan con la gente que te quiere.

    ResponderEliminar
  11. Tecla, hermoso blog, lo he descubierto por casualidad y que afortunada me siento, es precioso, la poesía se desborda a raudales, en un arcoiris de sensaciones, te sigo ya mismo, besos gitanos

    ResponderEliminar
  12. En el parto de la luz se generan las sombras... y esas nunca nos abandonan.


    besos

    ResponderEliminar
  13. Vivimos siempre con nuestros múltiples yos, a veces cuesta mucho que no se peleen entre sí...

    Un poema logrado y la foto lo acompaña muy bien.

    Un beso!

    ResponderEliminar
  14. Voy a ponerte de ejemplo de poetisa buena en la siguiente entrada del blog. Deberías mandarme algo de dinero a cambio.

    Estas palabras molan.

    Besazos, dama con sombrero.

    ResponderEliminar
  15. De sombras se pueblan nuestras soledades... y también de luces :)

    Un beso

    ResponderEliminar
  16. Te tengo dentro de mi, Ana, con todos tus yoes y todas tus sombras, con todas tus luces.
    Cómo me voy a sentir sola.
    Tanta compañía que me haces, andaluza de Jaén.

    ResponderEliminar
  17. Princesa gitana, es un honor tenerte aquí. Te agrego en cuanto pueda.
    Gracias.

    ResponderEliminar
  18. De lo más hermoso que me has dicho nunca, De Cenizas.
    Sé por donde te duele. Y solo este conocimiento y esta comprensión es la única luz que puedo darte para que atenúes tus sombras.
    La vida es como una realidad virtual y todo cuanto tenemos está dentro de nosotros.

    ResponderEliminar
  19. Gracias Laura V. Nuestros yoes, al igual que nosotros se defienden lo mejor que pueden. Solo nos queda ser humildes y saber aceptar nuestras limitaciones.

    ResponderEliminar
  20. No me cobres demasiado, Larisa mira que estamos en crisis y no está el horno para historias.
    Te abrazo mucho.

    ResponderEliminar
  21. Gracias Acapu. Esta tarde he colgado tu último dibujo en mi facebook. Me siento muy orgullosa de ti.

    ResponderEliminar
  22. Tecla! me encanta leerte. Una vez que parimos se inicia la distancia que nos ha de convertir a cada uno en uno mismo. Encontrarse en la propia mismidad es un reto, una aventura y -a veces- un placer.

    Un abrazo enorme............

    ResponderEliminar
  23. Todos tus partos son como esos hijos de la luna.
    De las sombras nacen un ejército de poetas que te acompañarán a través de los tiempos y la historia.
    No estás sola.
    Toma mi mano, y bailemos, Tecla.

    Besos.

    ResponderEliminar
  24. Cuanta gente Tecla¡
    Me gusta eso de parir el mundo¡
    la foto,chula eh?
    Besos,bonita¡

    ResponderEliminar
  25. Qué profundo, tecla...
    Todos solos sin saber que uno mismo es compañía.

    Te felicito, es un gran poema, toda una reflexión y una verdad.

    Besos

    ResponderEliminar
  26. Muy rico y versátil querida Tecla.
    Un abrazo con mi me, do, re, mi, fa, sol.
    Seis notas de una misma partitura universal.
    Muitos besitosssss Y cariños o calines en francés

    ResponderEliminar
  27. Nadie nos podrá decir que estamos solo, con poesías como esta amiga.. es imposible estar en el olvido..

    Hermoso poema..


    Un abrazo
    Saludos fraternos...

    ResponderEliminar
  28. Cierto, nunca estamos solos aunque no siempre es sencillo entender el lenguaje de los recuerdos o la caligrafía de las sombras; vos sabe. Vos si.

    Beso.

    ResponderEliminar
  29. Ayyyy !!!mi poeta si estar con nosotros mismos nos proporciona tantos puntos de inflexión,a veces parece que nos tuviéramos miedo, cuando por lo general nuestro yo es nuestro mejor amigo en muchas circunstancias.
    bella la imagen ,bella tu.
    Un largo abrazo.

    ResponderEliminar
  30. conmigo o sinmigo
    el somos siempre es multitud

    encantador poema Soco, besitos yluz

    ResponderEliminar
  31. Que se levanten los solos. Que no se vayan. Sólo que se levanten.

    ResponderEliminar
  32. Tecla, te acompañamos muchos. No estás sola.
    Saludos.

    ResponderEliminar
  33. Con dos bien avenidos,ya es multitud.No hace falta nadie más.

    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  34. A veces nos creemos en soledad pero no es tan asi, no debieramos hacernos tanto caso..

    gracias por tus lindas palabras siempre, es cierto que voy y vengo, pero sabes que nunca te dejare sola

    un poema inmenso
    un beso
    Oscar

    ResponderEliminar
  35. Eva, nunca estamos solos aunque nos lo parezca. Multitudes de gentes nos habitan.
    TQ

    ResponderEliminar
  36. Nosotras somos las que parimos el mundo, Mar.
    Es nuestro privilegio y nada ni nadie nos lo podrá arrebatar.

    ResponderEliminar
  37. Yo sé que tu me comprendes, Verónica. Lo sé muy bien.

    ResponderEliminar
  38. Ya veo lo puesta que estás tanto en la música como en los idiomas, Marian.
    Qué suerte tienes.
    Un beso
    Gracias por estar aquí.

    ResponderEliminar
  39. Adolfo, es que realmente no estamos solos, el arte nos habita y nos hace vivir.
    Besos fraternos de los tuyos.

    ResponderEliminar
  40. Tu también sabes, Javier y además lo sabes muy bien.
    Yo lo he descubierto en ti.
    Recuerdo la primera vez que te leí. Aquella emoción que no me hizo dudar en seguirte.
    Siempre es un motivo de alegría para mi el hecho de leerte.

    ResponderEliminar
  41. América, qué grande eres.
    Es cierto que a veces tenemos miedo de encontrarnos con nosotros mismos por temor a nuestros propios demonios. Cuando no tenemos amiga mejor que nuestra propia presencia.
    Todo es cuestión de aprendizaje, porque hay ocasiones en que nuestro peor enemigo somos nosotros mismos.
    Sería cuestión de estudiarnos todos bastante más a fondo.
    Y no lo digo solo por comentar.

    ResponderEliminar
  42. Es cierto Elisa, será por eso que antes los papas, no sé si ahora, cuando hablaban siempre lo hacían en plural. Decían Nos. En vez de yo.
    Claro que no sé porqué me parece que esta expresión llevaba una intención quizá más perversa.
    Pero ese es otro cantar.
    Te abrazo Elisa.

    ResponderEliminar
  43. ¿Crees que te escucharán Sarco? ¿Y si no hubiera solos?
    Siempre haciéndonos pensar.

    ResponderEliminar
  44. Siempre sé que te tendré, Dyhego.
    Te tengo en alta estima.

    ResponderEliminar
  45. Con dos bien avenidos se puede crear un mundo nuevo, Jerónimo.
    Gracias por estar aquí.

    ResponderEliminar
  46. Ya sé que nunca me dejarás sola, Oscar.
    Ya sé que te tengo.
    Y sobre todo tengo tus versos.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  47. Son importantes nuestros yoes. Necesarios. Acudir de vez en cuando a nuestro propio refugio y pelear con nuestros propios demonios, pero hay que hacerlo.
    Pero sola?, sola no estás ni estarás nunca. Siempre contigo.
    Un beso enorme

    ResponderEliminar
  48. Violeta, no estamos solas. Nos tenemos. Qué más se puede pedir.

    ResponderEliminar
  49. Me quedo contigo uniendo soledades. Un abrazo muy grande, preciosa.

    ResponderEliminar
  50. Me gsuto eso de ser todas una multitud...

    y pensar que crei evnia sola...
    aun lo creo...pero acompañada...

    algo complejo...

    pero ya se somos todas del mismo sitio
    y al retornaremos..

    un abrazo de luz!

    ResponderEliminar
  51. ¡¡¡¡Maaara!!! Qué sorpresa. Aquí sí que no te esperaba.
    Ahora mismo te añado.

    ResponderEliminar
  52. Gracias Meulen, tu compañía es sumamente gratificante.

    Eres tan tierna y cálida.

    ResponderEliminar
  53. com el respirar...
    cap a dins i cap a fora,
    amb mi, amb vosaltres...

    (i és tan important l'inspirar com l'exhalar)

    un vaivé vital :-)


    una abraçada

    ResponderEliminar
  54. La soledad siempre está muy llena, lo que pasa es que no escuchamos.

    ResponderEliminar